Een aantal weken geleden kreeg mijn vader na een dag intensief onderzoek in het ziekenhuis de diagnose Alzheimer. Ik schrik daar gelukkig niet meer van, diagnoses. Ze helpen om dingen te plaatsen en anders te kijken naar de afgelopen periode. De angst heeft me niet in zijn grip. Wel merk ik mijn verbazing over de wetenschappelijke uitleg en de vervolgacties die worden voorgeschreven. Mijn eigen wetenschappelijke achtergrond maakt dat ik op zoek ga, open minded. Op zoek naar mijn eigen waarheid, waarin ik op verschillende levels wil kijken. Zo ook naar Alzheimer. Ik neem mijn ouders mee in dit onderzoek en hoe mooi is het, dat ook zij hier voor open staan. Veel kunnen ze volgen van wat ik ze vertel over mijn bevindingen, soms geven ze ook hun grenzen aan. We respecteren elkaars visie en grenzen. Die verschillende perspectieven die naast elkaar mogen bestaan. Daar hielp de hele corona tijd ook enorm in. Communicatie is hier echt de key voor mij. Luisteren de voorwaarde, zonder oordeel, je open stellen, naar je hart luisteren. Dus praten we, hartstaal, voelen waar we nog geraakt worden en heb ik in mijn agenda ruimte vrij gemaakt om wat vaker naar Limburg af te reizen. Want dat voelde ik heel sterk. Om goed voorbereid te zijn om op reis te gaan, op deze zoals mijn vader zo prachtig zegt: