Een aantal weken geleden kreeg mijn vader na een dag intensief onderzoek in het ziekenhuis de diagnose Alzheimer. Ik schrik daar gelukkig niet meer van, diagnoses. Ze helpen om dingen te plaatsen en anders te kijken naar de afgelopen periode. De angst heeft me niet in zijn grip. Wel merk ik mijn verbazing over de wetenschappelijke uitleg en de vervolgacties die worden voorgeschreven. Mijn eigen wetenschappelijke achtergrond maakt dat ik op zoek ga, open minded. Op zoek naar mijn eigen waarheid, waarin ik op verschillende levels wil kijken. Zo ook naar Alzheimer. Ik neem mijn ouders mee in dit onderzoek en hoe mooi is het, dat ook zij hier voor open staan. Veel kunnen ze volgen van wat ik ze vertel over mijn bevindingen, soms geven ze ook hun grenzen aan. We respecteren elkaars visie en grenzen. Die verschillende perspectieven die naast elkaar mogen bestaan. Daar hielp de hele corona tijd ook enorm in. Communicatie is hier echt de key voor mij. Luisteren de voorwaarde, zonder oordeel, je open stellen, naar je hart luisteren. Dus praten we, hartstaal, voelen waar we nog geraakt worden en heb ik in mijn agenda ruimte vrij gemaakt om wat vaker naar Limburg af te reizen. Want dat voelde ik heel sterk. Om goed voorbereid te zijn om op reis te gaan, op deze zoals mijn vader zo prachtig zegt:
laatste reis waarin ik meerdere reizen maak.
En wat zegt hij hier nu eigenlijk mee????
Ik merk mijn nieuwsgierigheid op. Welke reis gaan we maken? Wat mogen wij nog zien van het Grote Mysterie dat Leven voor mij is. Wij als gezin? Ik zelf? Mijn vader met zichzelf, mijn ouders samen? Mijn zusje en ik? De kleinkinderen? Het netwerk om ons allen heen? Wat wil zijn ziel nog tot uitdrukking brengen? Wat wil mijn ziel leren in deze reis? Welke aspecten willen nog gezien worden bij leven, mogelijk meer in de stilte dan alle rumoer, die ons gezin zo typeert?
Ondertussen hebben we de huisarts alweer een tweede keer gesproken en is er een casemanager op bezoek geweest. Mooi vind ik om te zien wat er gebeurd als je, in alle openheid voor alle perspectieven, met elkaar aan tafel gaat zitten. Er is nu al een duidelijke connectie ontstaan en ook zij zijn reisgenoten. Ik voel hoe de relatie met mijn ouders groeit, verandert. We spreken al jaren open over de dood, over wat is dat nu eigenlijk? Nu nog veel meer over leven, over wie we in de kern zijn en over zielsaspecten. Wat is echt belangrijk in je leven? Is alles gezegd, gehoord en gezien?
Zoals meestal komen de juiste boeken dan op mijn pad, die ik in 1 adem uitlees. zo herkenbaar en vooral zo invoelbaar voor me. Richtingaanwijzers. En ook mijn ouders zijn erin gedoken en lezen al net zo snel.
Mijn oma, Victrien, van moeders kant had ook dementie. Ik heb vele andere kanten van haar mogen zien destijds (ik was student psychologie) maar was nog niet zo ver in mijn eigen reis om de taal van de ziel te spreken. Ik zag iedere keer andere deelaspecten van haar, een kindsdeel dat heel aanhankelijk en knuffelig was. Ook een boos en agressief deel in haar, waar ik soms van schrok, wat me soms verdrietig maakte, omdat ik de pijn, die het de mensen (mijn opa, zijn dochters) in haar directe omgeving deed, zo voelde. Dat heeft me altijd geïntrigeerd, dus ging ik zelf op zoek....om te vinden....een andere taal. Anders dan ik destijds leerde in de wetenschappelijke boeken, bij neuropsychologie, de taal van de hersenen. Er was een taal die ik wel voelde, soms ook duidelijk zag in lichaam, in beelden, in dromen, maar nog niet zo goed verstond. Een gevoelstaal, symbolentaal, een taal via het lijf: de taal van onze ziel. Mijn pad bracht me via verschillende opleidingen, levenservaringen etc. uiteindelijk hier, nu. Mijn wereld stond op mijn reis regelmatig op z'n kop. Letterlijk werd ik door 1 van mijn docenten op mn kop gezet. Dat perspectief.....het past me.....als een nieuwe jas....anders..... dan ik geleerd had. Mijn hoofd me vertelde. Mijn hart wist al die tijd, er is meer! Meer te ontdekken. Precies waar we nu staan. Het laatste deel van deze (ontdekkings) reis in de fysieke wereld, samen met de mensen die mij het leven gaven. Samen te genieten, te huilen, boos te zijn, stil te zijn en wat al niet meer. Als alles er mag zijn, gezien mag worden. Hoe mooi is dat? Reis je met ons mee?
De omgeving reageert vaak met wat erg, wat naar. Maar tis maar hoe je kijkt! Kun je aanwezig zijn met wat is? Ik neem de uitdaging graag aan.
Mijn vader wordt dit jaar 85 en het is hem op het lijf geschreven: je bent nooit te oud om te leren.
En ik leer nog steeds graag van en met hem.
De puurheid ervaar ik nu al. De opsmuk van het leven loslaten. Is dat niet wat bij dementie gebeurd? Toegelaten worden tot de hogere regionen van ons bewustzijn?
Ik las eerder al de boeken van Joseph Cambell, sprookjes en mythen. Allen wezen de mystieke weg, de reis van de held.
Mag ik nu op reis met mijn GROOTSTE HELD? MIJN VADER!
Graag neem ik jullie in mijn blog mee op deze reis, die we net samen begonnen zijn.
AANRADERS OM TE LEZEN, specifiek over dementie;
* Evelien Pullens De vierde dementie
* Hans Siepel Stemmen van de Ziel. Vergeten waarheid van dementie
de reis van de held
* Joseph Campbell De held met de duizend gezichten
Reactie plaatsen
Reacties